Makkelijk was het niet, maar we moeten niet overdrijven want het zijn natuurlijk luxe-problemen. Wat komt er in de plaats van mijn geliefde M550i, die na vier jaar een nieuw baasje mag zoeken? Gaan we voor meer ruimte voor de pubers en daarmee richting de wensdroom van elke voetbalvrouw, de Cayenne? Gedeeltelijk op batterijen (waardoor hij voor de voetbalvrouw misschien wel nòg aantrekkelijker is
), en wel omdat niet de coronacrisis, maar de klimaatcrisis onze grootste kopzorg zou moeten zijn? Of laten we de pubers maar over aan het OV, gaan we terug naar de basis, dus naar licht, wendbaar, rap en leuk - oftewel de legendarische Golf GTI of beter nog zijn vierwielaangedreven broertje, de R? En zoek ik daarmee mijn jongere zelf weer op, terug naar die tijd toen autorijden nog niet ging om astronomische hoeveelheden paarden en comfort, maar om gewoon lekker hoeken met een pittig blokje opgehangen in een capabel chassis? Een auto waar 80 km/u weer voelt als 160 in plaats van een door elektronica doodgeknuffelde sportlimo waarin je je vingers bij 250 km/u nog niet uit je neus hoeft te halen (als je dat niet wil). De herinneringen aan de VW Scirocco die ik in Singapore had, en die zo verrassend goed reed, speelde ook mee in die overweging. Maar het wordt geen van beide.
Een proefrit met de Cayenne e-Hybrid was niet slecht, maar onvoldoende opwindend om mijn aversie tegen SUV’s te overkomen. Hoog en zwaar staat een SUV sowieso 2-0 achter op een sportsedan, hoe goed zo’n Cayenne ook stuurt. En hoewel het potentieel op papier indrukwekkend is, maakt de e-Hybrid niet echt een snelle indruk. Te weinig van niks. Wordt hem niet, dus.
Golf 8 R gereden. Een tegenvaller. Kermisdashboard, matige stoelen, veel plastic - OK, mee te leven, maar ook rijden viel niet mee. Het deed de herinneringen aan de tijden van weleer niet herleven. En ook hier is de auto elektronisch zowel afgeregeld als opgeleukt met nepploffen in de uitlaat en andere nonsens. Ik ben te oud voor deze auto. Die GTI is gewoon verleden tijd. Een jeugddroom, die een mooie herinnering moet blijven. Zoals ik ook geen vriendin van 25 moet willen, moet ik ook geen Golf GTI of R meer willen. Mijn zoon, 18, was enthousiast over de auto. Point made.
Terug naar Porsche, er is nieuws: de Taycan Cross Turismo. Ziet er gewoon retegoed uit. In mijn ogen natuurlijk. De gewone Taycan vind ik vreemd, de Cross Turismo is een beauty. Zeker met de juiste wielen eronder. De toekomst... “der Umwelt zuliebe”. Ja, ik ben een petrolhead, altijd al geweest. Maar ook ik zie in dat het zo niet verder kan. Mijn pubers hebben meer aan een schonere wereld dan aan een grotere achterbank, eerlijk is eerlijk. De zonnepanelen liggen al op het dak, de eerste stap is daarmee al gezet. Man, wat heb ik genoten van benzine, fossiele pk’s, Porsche en Alfa boxers, hitsige 4 cylinder 16 kleppers, Busso’s, geblazen Volvo 5-cylinders, geblazen en atmosferische Audi en BMW V8-en en meer.... met volle teugen. Ik ben dankbaar, ik heb de mooiste tijd van benzineauto’s meegemaakt. Maar je moet vooruit in het leven, dat is altijd mijn motto geweest. Dus het ei is gelegd, de kogel is door de kerk. Een drastische wending: ik lever bijna 1000 fossiele pk’s in... voor de toekomst. De M550i (460 pk) en de 997.2 turbo S (530 pk) gaan wijken voor een Taycan 4S Sport Turismo. De 3.2 Targa en de 944 S mogen blijven als aandenken aan een prachtige tijd - met 3k km per jaar elk zullen die twee de poolkappen niet spontaan laten smelten.
Ben ik gek? Misschien. Maar: we gaan vooruit. Ik zie er naar uit. Porsche: there is no substitute.
, cabrio wim en opa zijn beiden niet meer onder ons...
