It ain't easy being me.
Als ik mijn verstand volg zet ik het hok vandaag nog te koop, er zit gewoon TEVEEL geld in geparkeerd.
Nu, ik ben 'm donderdag gaan afhalen en dan spreekt het hart en krijg je de typische "die doe ik nooit meer weg" reactie.
't Blijft één van de meer gewilde modellen, hij staat netjes en is technisch tiptop in orde (die Bilsteins
)
Dan komt de vraag van er nog extra $$ in te pompen of niet.
Als ik 'm lang genoeg hou is het misschien de moeite, maar ik verander nogal eens graag.
Hij heeft dan ook al 177k kms en dan begint het 200k kms spook toch zijn kop op te steken... De Murano otoh had er 330k en reed als een bezetene.
Hij kost dan wel niets om in de garage te staan hebben itt de 996 4S die jaarlijks 2300 euro kost aan verkeersbelasting. Strikt bekeken zou ik de 4S moeten dumpen vanwege die jaarlijkse kost, maar het zijn zo'n goeie auto's meneer, en ze zijn zo mooi en zo betrouwbaar. Dat wordt 'm dus ook niet.
ALS hij herspoten wordt gebeurt het in elk geval goed: roest wordt uitgeslepen en vervangen door nieuw metaal, ook het onderliggende metaal wordt dan meegenomen. Als hij in een andere kleur komt wordt hij idd volledig gedaan, niet halfbakken. Er is eigenlijk best budget voor, maar dat budget kan zo voor tientallen andere dingen ook dienen. Het was altijd al een life long dream om zo'n P eens volledig naar mijn hand te zetten (net zoals het een life long dream was om er ooit eens eentje nieuw te bestellen, wat ik dan direct goed gedaan heb door een 991 50 jahre te nemen) maar de vraag "word je daar gelukkig van" steekt dan snel de kop op. Dat brengt ons naadloos bij mijn volgende probleem: dit weekend hebben we het overlijden van mijn vrouw herdacht. Verleden jaar, op 9/11 (heb je 'm) is ze heengegaan na een vrij kort gevecht tegen een redelijk agressieve kanker. 17/11/17 was het vastgesteld, en net een jaar later op 17/11/18 hebben we haar gecremeerd. 9/11/18 ging in principe onze trouwdag worden maar de kanker heeft er anders over beslist en we hebben 't vervroegd.
Als je dat afmeet tov het plezier dat een auto kan geven, dan kom je er niet.
Beide P's staan hier dan ook al een jaar zo goed als werkloos want zij was mijn P-maatje. Ze kende er niets van toen ik haar leerde kennen, maar intussen was ze er -voor zover mogelijk- nog gekker van dan ik. Nürburgring, Le Mans Classic, Porsche Paradis in St-Tropez... Ze deed niet liever. Zij had mij ten huwelijk gevraagd tijdens de Porsche Roof Top Party in Stuttgart, en een paar maand later was ze er niet meer, terwijl we dachten van toch nog een paar jaar met elkaar te hebben.
Soms wil ik alles van Porsche gewoon buiten schoppen want, als zij er niet meer kan van genieten, ik dan ook niet. Soms probeer ik me dan voor te stellen hoe cool ze het zelf niet zou gevonden om te "embarken" op zo'n avontuur en welk kleur zij dan zou gekozen hebben, alhoewel we op dat vlak (en vele anderen) ook twee handen op één buik waren. Ze is de Turbo nog mee gaan halen toen ik 'm kocht en 't is de laatste P waar ze mee gereden heeft.
Decisions, decisions.
Eén ding weet ik helaas maar al te goed: wat ik ook beslis, niets brengt haar terug.