Buurman en Buurman in Friesland
Geplaatst: 12 sep 2007 8:20
9 september 2007
Mijn buurman, Erik EIkens, heeft me voor vandaag uitgenodigd om de Friese Elfsteden Porsche tocht mee te rijden in zijn 911. Daar hoefde ik geen seconde over na te denken, alleen maakte ik mij een beetje zorgen over het totaal ontbreken van enige Porsche kennis aan mijn kant. Vandaar dat Erik me tijdens de rit naar Leeuwarden een spoedcursus Porschologie gaf. Aan de hand van de bolides die voor ons uit reden probeerde hij me de basis bij te brengen. Nog voor we Friesland ‘raakten’ (want we reden zo nu en dan zo’n beetje 2 keer zo snel als ik ooit had aangedurfd in mijn eigen auto) tolde mijn hoofd van de nieuw verworven informatie. Targa, coupé, Fuchsvelgen, cup-uitlaat, druppelspiegels, 260 pk, Cayman, 964 is een 911 net als een 993, een 996 en een 997, luchtkoeling, boxer, Boxster, carrera GT, STOP.
Aankomst in Leeuwarden. Wat een sfeertje! Als een kleine jongen kijk ik mijn ogen uit. Fotografen, 80 of meer verschillende Porsches, klassieke en splinternieuwe, koffie met gebak en veel vrolijke, ietwat opgewonden Porschebestuurders veelal met vrouw, vriend of misschien zijn er wel meer buurmannen bij dacht ik nog. Een zeer enthousiast team van organisatoren met onmiskenbaar Fries accent, heet ons welkom. Als snel wordt de aard van de tocht mij duidelijk. Dit is er niet zo maar een. Deze is bijzonder. Wat ook meteen duidelijk wordt is dat alles tot in de puntjes is geregeld. En dat zal de rest van de dag steeds weer bevestigd worden. (En niet door mij alleen.)
Ik word tot Navigator gebombardeerd. Met een pak bolletje-pijltje papier op schoot, kijk ik alvast even in de mooie picknicktas die we hebben meegekregen. Tussen allerlei lekkers ontwaar ik iets waarvan ik nog vrolijker wordt: 2 plakken vers Fries suikerbrood! Deze dag kan nu helemáál niet meer stuk.
Motor gebrul. Instappende bestuurders. Het gaat beginnen. We vertrekken als een van de laatste. Het leek me wat overbodig om te navigeren, maar Erik vroeg bij elke bocht of onze voorgangers wel de goede richting opstoven, waarna ik mijn taak serieuzer probeer uit te voeren. Wat is het hier mooi. En vandaag nog een beetje mooier met dat lint van Porsches dat als een trein door de provincie trekt. Hier en daar stoppen voor een brug. Even kletsen, weeer verder. Stempelposten, zwaaiende dorpsbewoners, schitterende stadjes. Een kom mosterdsoep en een broodje bal als lunch. In een heuse herberg. Met gezellige mensen aan tafel die blijkbaar zo doorgewinterd zijn dat het onderwerp Porsche niet of nauwelijks ter sprake komt. (Daar kom ik goed weg.) Weer een heerlijk sfeertje. Iedereen lijkt elkaar te kennen en krijgt even gelegenheid om elkaar te begroeten.
Buiten staan alle wagens opgesteld voor een totaalfoto. En terwijl we langs alle modellen lopen valt mijn oog op een model dat ik vanaf dat moment misschien wel het allermooist vind. Een ouder model (begin ‘70?), zilvergrijze 911 Targa met een brons-zilveren “band” achter de kap. (Weet nog niet hoe dat ding heet.) Wat een schitterend model. Voor mij een perfecte combi van ingehouden kracht, elegantie en historie. Ik geloof niet dat ik ooit eerder zo onder de indruk was van een auto.
Na de stempelpost van Harlingen, waar we met een beleefde smile de gehele wachtende Porsche-rij inhalen, rijden we volgens mij als eerste Harlingen weer uit. Ik vertel Erik wanneer hij rechtdoor moet, of moet afslaan.
En dan even niets. Niets ? ‘Ik zie geen Porsches voor ons of achter ons.’ zegt Erik met bezorgde stem.
‘Mmm, volgens mij gaan we goed, de bochten en afstanden kloppen” antwoord ik vol zelfvertrouwen. Maar als we een paar minuten later nog steeds geen Porsche als achtervolger hebben, besluiten we te keren. We rijden terug door Harlingen, en nemen de andere richting. Na een paar kilometer gebeurt hetzelfde. Geen Porsche te bekennen. Nét als ik wil toegeven dat we verdwaald zijn ontwaar ik de oorzaak. “Eh Erik, ik weet al wat er fout is gegaan. Ik heb een bladzijde van de routebeschrijving teveel omgeslagen. We zitten helemaal fout. We dreigen zelfs een stempelpost te gaan missen.” Hoe we daarna zijn gereden is onmogelijk te reconstrueren. Maar met behulp van de Garmin GPS, wat gezond verstand en een behoorlijke portie mazzel, sluiten we ergens bij Vrouwenparochie weer netjes aan in de rij. Gered!
Het laatste deel van de tocht mag ik rijden. (Hoewel dat niet meevalt in een automaat. Hoe eenvoudig dat dan ook zou moeten zijn.) Als ik mijn linker been denkbeeldig vastbind, gaat het meteen stukken beter. Onvergetelijk mooi om in zo’n machtig icoon door de weilanden te zoeven . Met af en toe een dotje gas.
Bij het eindpunt worden wat handen geschud, waarna we via de afsluitdijk naar huis rijden. Vreemd hoe ‘rozig’ je kan worden na zo’n dag waarbij je voornamelijk in de auto zit. Erik zet me thuis af en zoeft verder naar zijn eigen gezin. Thuis vertel ik de verhalen van die dag. Waarna ik op tijd onder de dekens kruip. Dromend van een zilvergrijze Targa. Wat een dag!
Alleen al deze bijeenkomst en de prachtige tocht zou reden kunnen zijn om ooit zelf een Porsche te bezitten. Want de kans daarop is na deze dag stukken groter geworden.
Erik bedankt!
Mijn buurman, Erik EIkens, heeft me voor vandaag uitgenodigd om de Friese Elfsteden Porsche tocht mee te rijden in zijn 911. Daar hoefde ik geen seconde over na te denken, alleen maakte ik mij een beetje zorgen over het totaal ontbreken van enige Porsche kennis aan mijn kant. Vandaar dat Erik me tijdens de rit naar Leeuwarden een spoedcursus Porschologie gaf. Aan de hand van de bolides die voor ons uit reden probeerde hij me de basis bij te brengen. Nog voor we Friesland ‘raakten’ (want we reden zo nu en dan zo’n beetje 2 keer zo snel als ik ooit had aangedurfd in mijn eigen auto) tolde mijn hoofd van de nieuw verworven informatie. Targa, coupé, Fuchsvelgen, cup-uitlaat, druppelspiegels, 260 pk, Cayman, 964 is een 911 net als een 993, een 996 en een 997, luchtkoeling, boxer, Boxster, carrera GT, STOP.
Aankomst in Leeuwarden. Wat een sfeertje! Als een kleine jongen kijk ik mijn ogen uit. Fotografen, 80 of meer verschillende Porsches, klassieke en splinternieuwe, koffie met gebak en veel vrolijke, ietwat opgewonden Porschebestuurders veelal met vrouw, vriend of misschien zijn er wel meer buurmannen bij dacht ik nog. Een zeer enthousiast team van organisatoren met onmiskenbaar Fries accent, heet ons welkom. Als snel wordt de aard van de tocht mij duidelijk. Dit is er niet zo maar een. Deze is bijzonder. Wat ook meteen duidelijk wordt is dat alles tot in de puntjes is geregeld. En dat zal de rest van de dag steeds weer bevestigd worden. (En niet door mij alleen.)
Ik word tot Navigator gebombardeerd. Met een pak bolletje-pijltje papier op schoot, kijk ik alvast even in de mooie picknicktas die we hebben meegekregen. Tussen allerlei lekkers ontwaar ik iets waarvan ik nog vrolijker wordt: 2 plakken vers Fries suikerbrood! Deze dag kan nu helemáál niet meer stuk.
Motor gebrul. Instappende bestuurders. Het gaat beginnen. We vertrekken als een van de laatste. Het leek me wat overbodig om te navigeren, maar Erik vroeg bij elke bocht of onze voorgangers wel de goede richting opstoven, waarna ik mijn taak serieuzer probeer uit te voeren. Wat is het hier mooi. En vandaag nog een beetje mooier met dat lint van Porsches dat als een trein door de provincie trekt. Hier en daar stoppen voor een brug. Even kletsen, weeer verder. Stempelposten, zwaaiende dorpsbewoners, schitterende stadjes. Een kom mosterdsoep en een broodje bal als lunch. In een heuse herberg. Met gezellige mensen aan tafel die blijkbaar zo doorgewinterd zijn dat het onderwerp Porsche niet of nauwelijks ter sprake komt. (Daar kom ik goed weg.) Weer een heerlijk sfeertje. Iedereen lijkt elkaar te kennen en krijgt even gelegenheid om elkaar te begroeten.
Buiten staan alle wagens opgesteld voor een totaalfoto. En terwijl we langs alle modellen lopen valt mijn oog op een model dat ik vanaf dat moment misschien wel het allermooist vind. Een ouder model (begin ‘70?), zilvergrijze 911 Targa met een brons-zilveren “band” achter de kap. (Weet nog niet hoe dat ding heet.) Wat een schitterend model. Voor mij een perfecte combi van ingehouden kracht, elegantie en historie. Ik geloof niet dat ik ooit eerder zo onder de indruk was van een auto.
Na de stempelpost van Harlingen, waar we met een beleefde smile de gehele wachtende Porsche-rij inhalen, rijden we volgens mij als eerste Harlingen weer uit. Ik vertel Erik wanneer hij rechtdoor moet, of moet afslaan.
En dan even niets. Niets ? ‘Ik zie geen Porsches voor ons of achter ons.’ zegt Erik met bezorgde stem.
‘Mmm, volgens mij gaan we goed, de bochten en afstanden kloppen” antwoord ik vol zelfvertrouwen. Maar als we een paar minuten later nog steeds geen Porsche als achtervolger hebben, besluiten we te keren. We rijden terug door Harlingen, en nemen de andere richting. Na een paar kilometer gebeurt hetzelfde. Geen Porsche te bekennen. Nét als ik wil toegeven dat we verdwaald zijn ontwaar ik de oorzaak. “Eh Erik, ik weet al wat er fout is gegaan. Ik heb een bladzijde van de routebeschrijving teveel omgeslagen. We zitten helemaal fout. We dreigen zelfs een stempelpost te gaan missen.” Hoe we daarna zijn gereden is onmogelijk te reconstrueren. Maar met behulp van de Garmin GPS, wat gezond verstand en een behoorlijke portie mazzel, sluiten we ergens bij Vrouwenparochie weer netjes aan in de rij. Gered!
Het laatste deel van de tocht mag ik rijden. (Hoewel dat niet meevalt in een automaat. Hoe eenvoudig dat dan ook zou moeten zijn.) Als ik mijn linker been denkbeeldig vastbind, gaat het meteen stukken beter. Onvergetelijk mooi om in zo’n machtig icoon door de weilanden te zoeven . Met af en toe een dotje gas.
Bij het eindpunt worden wat handen geschud, waarna we via de afsluitdijk naar huis rijden. Vreemd hoe ‘rozig’ je kan worden na zo’n dag waarbij je voornamelijk in de auto zit. Erik zet me thuis af en zoeft verder naar zijn eigen gezin. Thuis vertel ik de verhalen van die dag. Waarna ik op tijd onder de dekens kruip. Dromend van een zilvergrijze Targa. Wat een dag!
Alleen al deze bijeenkomst en de prachtige tocht zou reden kunnen zijn om ooit zelf een Porsche te bezitten. Want de kans daarop is na deze dag stukken groter geworden.
Erik bedankt!
