Druk druk druk
Geplaatst: 29 aug 2006 12:18
Druk druk druk
Aan de VUB is onlangs een van de laatste en grootste misverstanden uit de wereld geholpen: dat van de hardwerkende Vlaming. Het blijkt immers dat we een pak minder uren kloppen dan we denken. Loontrekkenden die 33 uur per week werken, menen dat ze 37 uur in de weer zijn geweest. Zelfstandigen zien zichzelf gemiddeld 56 uur per week zwoegen, terwijl ze er in werkelijkheid na 48 uur mee stoppen.
Het is de ontmaskering van het druk-druk-druk-syndroom waar we met z'n allen zo graag onder gebukt gaan. Een willekeurig, niet eens verzonnen tooggesprek.
- ,,Pff, da's al mijn dertiende dag op rij. Vandaag begonnen om tien uur, en zie mij hier nog zitten.''
- ,,Ik had gisteren de late, maar er was al om negen uur een vergadering. Negen uur! Ik was beter op kantoor blijven slapen.''
De eenzame, licht aangeschoten vijftiger die het gesprek staat te volgen: ,,Jullie weten niet wat werken is. Ik heb een eigen zaak en daar ben ik dag en nacht mee bezig.''
De naarmate het later wordt steeds wanhopiger juffrouw achter de toog: ,,Normaal waren we al drie uur dicht. Ik sta hier sinds deze middag. Moeten jullie morgen niet gaan werken?''
Enzovoort, enzoverder. Geef toe, dat zijn tooggesprekken waar je niet vrolijk van wordt. Hoe komt het toch dat we zo graag uitpakken met onze ijver? Op school was het net andersom: wie toegaf dat hij meer dan een uur had geblokt voor een examen, werd in het beste geval meewarig bekeken. Als hij bleef volharden in de boosheid, staken we zijn boeken in brand. Wie nu tegen een collega durft zeggen dat hij eigenlijk niet bijster hard gewerkt heeft en een uurtje vroeger wil vertrekken, wordt bekeken alsof hij de vogelgriep heeft.
Ligt het aan onze Vlaamse volksaard, met zijn traditie van hardzwoegende boeren en slavende arbeiders? Denken we dat we interessanter worden voor onze medemens als we er nog een paar uurtjes bijdoen? Of erger: vinden we ons eigen bestaan zo leeg dat we het opvullen met zoveel mogelijk (al dan niet reële) arbeid?
In elk geval, nu de onderzoekers van de VUB ons ontmaskerd hebben, is dat opbod met uren en overuren nergens meer voor nodig. Ik zal het goede voorbeeld geven. Ik heb aan dit stukje veertig minuten gewerkt. Tussendoor heb ik drie telefoontjes gedaan en twee e-mails gestuurd. En nu ga ik in de koffiehoek de laatste roddels proberen te onderscheppen. Ik wil vanavond aan de toog iets interessants te vertellen hebben.
Aan de VUB is onlangs een van de laatste en grootste misverstanden uit de wereld geholpen: dat van de hardwerkende Vlaming. Het blijkt immers dat we een pak minder uren kloppen dan we denken. Loontrekkenden die 33 uur per week werken, menen dat ze 37 uur in de weer zijn geweest. Zelfstandigen zien zichzelf gemiddeld 56 uur per week zwoegen, terwijl ze er in werkelijkheid na 48 uur mee stoppen.
Het is de ontmaskering van het druk-druk-druk-syndroom waar we met z'n allen zo graag onder gebukt gaan. Een willekeurig, niet eens verzonnen tooggesprek.
- ,,Pff, da's al mijn dertiende dag op rij. Vandaag begonnen om tien uur, en zie mij hier nog zitten.''
- ,,Ik had gisteren de late, maar er was al om negen uur een vergadering. Negen uur! Ik was beter op kantoor blijven slapen.''
De eenzame, licht aangeschoten vijftiger die het gesprek staat te volgen: ,,Jullie weten niet wat werken is. Ik heb een eigen zaak en daar ben ik dag en nacht mee bezig.''
De naarmate het later wordt steeds wanhopiger juffrouw achter de toog: ,,Normaal waren we al drie uur dicht. Ik sta hier sinds deze middag. Moeten jullie morgen niet gaan werken?''
Enzovoort, enzoverder. Geef toe, dat zijn tooggesprekken waar je niet vrolijk van wordt. Hoe komt het toch dat we zo graag uitpakken met onze ijver? Op school was het net andersom: wie toegaf dat hij meer dan een uur had geblokt voor een examen, werd in het beste geval meewarig bekeken. Als hij bleef volharden in de boosheid, staken we zijn boeken in brand. Wie nu tegen een collega durft zeggen dat hij eigenlijk niet bijster hard gewerkt heeft en een uurtje vroeger wil vertrekken, wordt bekeken alsof hij de vogelgriep heeft.
Ligt het aan onze Vlaamse volksaard, met zijn traditie van hardzwoegende boeren en slavende arbeiders? Denken we dat we interessanter worden voor onze medemens als we er nog een paar uurtjes bijdoen? Of erger: vinden we ons eigen bestaan zo leeg dat we het opvullen met zoveel mogelijk (al dan niet reële) arbeid?
In elk geval, nu de onderzoekers van de VUB ons ontmaskerd hebben, is dat opbod met uren en overuren nergens meer voor nodig. Ik zal het goede voorbeeld geven. Ik heb aan dit stukje veertig minuten gewerkt. Tussendoor heb ik drie telefoontjes gedaan en twee e-mails gestuurd. En nu ga ik in de koffiehoek de laatste roddels proberen te onderscheppen. Ik wil vanavond aan de toog iets interessants te vertellen hebben.
