CCR Van Leuven: lotgevallen met een Golf

Enguess

Dit is een gelegenheidspost, die ook nog eens gaat over een niet-Porsche! Misschien dus misplaatst hier… maar ik ga ervan uit dat dit forum wordt bevolkt door autoliefhebbers die een verhaal over een andere auto, waarin ook nog eens een welbekend forumlid een hoofdrol speelt, toch zal kunnen waarderen. Als additionele „rechtvaardiging“ om op dit forum te posten kan ik zeggen dat ik ook een Porsche heb, een 3,2 Carrera uit 1987, die de reden is dat ik dit forum ken en regelmatig bezoek, zij het als anonieme meegenieter en niet als actieve poster.

Niet actieve poster. Waarom dan nu deze uitzondering? Daar gaat ie…

Het verhaal begint in februari 2006. Plaats van handeling: Zwitserland, waar ik sinds 2001 woon. Na mijn eerste jeugdwens te hebben vervuld, de genoemde Porsche, in 2003, sla ik nu mijn tweede slag: een Golf GTI type 1, uit 1983. Origineel, „unverbastelt“, en op het oog in goede staat. Je kan er lang over praten of niet, over smaak valt niet te twisten, ieder zijn meuk, en nog meer van die dooddoeners: voor mij is die Golf 1 GTI een onvervalste legende en hij stond al vele jaren hoog op de verlanglijst. OK, een beetje midlife crisis in de mix en voila: ik heb hem.

Hij is goed. Ik rijd er een aantal jaren in en vermaak me ermee. Dan komen er wat kosten: koppeling, veren/dempers, uitlaat. De vraag dringt zich op: wat doe ik ermee? Opties grofweg: verkopen? Nee. Mijn youngtimers verkoop ik uit principe niet (heb ook nog een Spitfire uit 1976). Wegzetten en over 10 jaar weer eens kijken of ze wat waard geworden zijn? Nee. Een auto moet rijden. Doorakkeren en elk jaar 1000 CHF er in steken om hem „redelijk“ en net MFK tauglich (de Zwitserse, extreem kritische variant van de APK) te houden? Een rijdende zes min, zeg maar? Geen prettig vooruitzicht. Dat betekent elk jaar geld uitgeven en toch steeds onbevredigd zijn met het resultaat. In het diepe springen en compleet restaureren, om hem rijdend gezond oud(er) te kunnen laten worden? Een rijdende negeneneenhalf? Leuk idee, maar kan het economisch uit? Laat het antwoord duidelijk zijn: nee, althans niet op korte termijn. Maar toch.

En zo komen we bij cabrio wim. Het is inmiddels zomer 2009. Wat doet die man, en zijn zoon Timo, mooie dingen blijkens het forum. Eigen 3.2 cabrio, klantenauto’s, die Stag… Contact gezocht. Zeer vriendelijk eerste e-mail contact, goed advies, snelle antwoorden, concrete voorstellen. Zelfs op afstand. Ik denk er een zomer over na en in september hak ik de knoop door: we gaan ervoor. In oktober rijd ik met mijn zoon van 6 naar Hulst. Mijn zoon en ik genieten van de reis. We worden alleen compleet gestoord van de oliedruk zoemer, die al vanaf Basel begint te jengelen. Blijkens de analoge oliedrukmeter zeurt die zoemer maar wat: de druk is gezond. We besluiten de zoemer te negeren (probeer dat maar eens) en rijden door. Ter hoogte van Brussel is het probleem opgelost: zoemer kapot. Onze oren nog net niet! We overnachten in Terneuzen en de volgende dag melden we ons bij CCR Van Leuven. Gezellige ontvangst, kijkje in de zaak met verschillend moois, koffie… En dan vertrekken mijn zoon en ik voor de lange reis naar Opa en Oma. Wim zet ons op de bus. Volgende dag vliegen we terug naar Zurich. Voor mijn zoon is het een top weekend: met de Golf op stap, overnachten in een hotel, pannenkoeken bij Opa en Oma en met het vliegtuig naar huis. Als je zes bent is dat het ultieme programma!

De maanden gaan voorbij en Wim en Timo houden zeer regelmatig contact over hun bevindingen. Heel leuk: vrijwel elke week een mailtje met wat fotos en een paar regeltjes over de vorderingen. Zo houd je de klant intensief betrokken bij het project en dat is geweldig! Veel valt mee: de carrosserie is vrijwel roestvrij en vormt een mooie basis voor perfecte restauratie. Motorrevisie blijkt nodig: ondanks de relatief lage km stand is de tand des tijds duidelijk zichtbaar en revisie komt zeker niet te vroeg. Gaandeweg komt er schot in. De opbouw begint. We doen een aantal kosmetische aanpassingen: de auto wordt zilver gespoten ipv marsrood, er komt nieuw groen getint glas in, de dakantenne wordt verwijderd en maakt plaats voor een mooi nostalgische spriet. Remmen worden gereviseerd, evenals dynamo en startmotor, slangen en rubbers worden vernieuwd. Het einde nadert!

We hadden afgesproken dat mijn zoon en ik in het paasweekende naar Nederland zouden komen om de auto op te halen. We verheugen ons al weken! Dan komst het slechte nieuws: onderdelen van de voorrremmen blijken niet meer leverbaar. Bellen door Europa levert een gedeeltelijke oplossing: er ligt nog een klauw in Duitsland, en nog een ergens anders, maar de geleideassen die erbij horen ontbreken en zijn ook nergens meer te krijgen. Goede raad was duur – uiteindelijk moeten ze worden nagemaakt bij een bevriende metaalbewerker op het bedrijventerrein in Hulst. Dat duurt even en het paasweekend valt in het water… Jammer, maar helaas.

Enige weken daarna is het toch zover: de auto staat klaar! Wim stuurt de laatste foto’s niet… dat neemt „het verassingseffect“ weg! Dus ik stap, helaas zonder zoon, want die moet naar school, verwachtingsvol in het vliegtuig en neem de trein naar Antwerpen. Daar staat Wim met z’n 3.2 klaar en we rijden naar Hulst. Daar staat mijn herboren GTI! Het is een plaatje. Zo uit de folder, als nieuw. Geweldig, in een woord, de mannen van CCR hebben fantastisch werk geleverd. Tot in detail. In de kofferbak ligt een mooie reclameplaat van de Golf GTI, die heeft Wim op een beurs gevonden. Zelfde kleur als de mijne. Leuke attentie! Na een paar koppen koffie en opnieuw een bezichtiging van de voorraad onderhanden werk (ongelofelijk wat die gasten allemaal uitvoeren daar, o.a. een 356 die een moordaanslag in de vorm van een aanrijding heeft ondergaan en nu weer in luister wordt hersteld – respect! Alfa’s die nooit meer zullen roesten – dat is zoiets als water laten branden – maar in Hulst gebeurt het!) stap ik in en zet koers richting het zuiden. Wim maant tot enige voorzichtigheid: de motor moet nog inlopen dus doe rustig aan. Het oorspronkelijke plan via Luxemburg/Frankrijk te rijden wijzigt en ik sluit aan in file bij Antwerpen om via Heerlen/Aken de Autobahn op de zoeken.

Dat „rustig aan“ gaat dan lekker want Antwerpen staat muurvast! Mooi moment om de indrukken goed op te nemen. Stationair draaien doet ie goed, dat kan ik rustig beoordelen. Bij een gemiddelde snelheid van 3-5 km/u ligt ie goed op weg, dat staat ook alvast vast. Daar moet meer in zitten… Eindelijk lost het op en gaan we rustig 100-120 km/h richting Aken. Lichten gaan aan: werken. Ruitenwissers aan: werken. Het vertrouwen groeit. Om een uur of 10 in de avond, nabij Koblenz, houd ik het voor gezien. Ik rijd een dorp in en check in een hotel. Auto in de Tiefgarage, kan ie bijkomen van de eerste kilometers. Twee bier later land ik in mijn bed met een tevreden grijs op mijn gezicht. Ik droom van de vele opgestoken duimen die ik in de file heb gekregen.

De volgende ochtend snel een ontbijt en vlug naar mijn vriend in de garage. Daar krijgt ie eerst een Zwitsers autobahnvignet op zijn nieuwe voorruit. Altijd een mooi moment in het leven van een auto. Dan start ik en rijd de garage uit, eerst maar even tanken bij de Aral 500 meter verderop. Ik stap uit en hang de slag erin. Terwijl de benzine erin gaat, loop om de auto naar de voorkant. Kijk, daar ligt olie. Nee, daar stroomt olie. Nee, er gutst olie en het komt uit de mijne! Nee toch…

Jawel.

Kap open: het „spoelt“ eruit, het komt bij de oliekoeler vandaan. Aargh. Eigenaresse van de pomp is „niet blij“ met de mini Exxon Vadez op haar terrein, mooi gespoten als die ook mag zijn. Ik ook niet. ADAC gebeld. Die komen al na een uur en twee koppen koffie van de nog steeds niet blije Aral mevrouw. De ADAC man, kunstgebit en snor, schudt zijn kalende hoofd. Sch**sse, stelt hij terzakekundig vast. Het blijkt zijn favoriete woord. De Aral dame en hij worden geen vrienden en er zal niets moois voortkomen uit hun ontmoeting. Zij vindt dat hij de olie moet opruimen en hij, nou ja, hij vindt van niet. Met 5 euro in de „Kaffeekasse“ kom ik ervan af. De Golf gaat op sleeptouw naar de nabije VW dealer. Daar aangekomen vragen we beleefd of hij een oliekoeler op voorraad heeft voor een GTI uit 1983. De man, zelf waarschijnlijk van ver na 1983, kijkt glazig. Ongelovig. Verbijsterd. Dan opent hij zijn computerscherm en zoekt op „1983“. Resultaat nul. Jaartal bestaat niet. Hij leidt eruit af dat hij die koeler dan wel niet zal hebben. „Sch**sse“, vindt de ADAC man. Maar hij heeft wel sympathie voor die gestrande Nederlandse Zwitser met zijn mooie GTI’tje. Hij belt de centrale en geeft door dat ie nog wel ff bezig is en gaat gezellig met me naar de lokale sloop. Die is 20 minuten verderop. Een echte, ouderwetse sloop, met stapels BMWs en Taunussen, met een norse man in een houten schuurtje met naakte vrouwen aan de muur. Zo hoort het. Zo zie je het niet vaak meer. Maar een oliekoeler heeft hij niet. Sch**sse, zegt mijn ADAC vriend en ik ben het deze keer met hem eens. Er zit veel waarheid in die terugkerende opmerking en ik begin te snappen waarom hij het zo’n fijn woord vindt. In zijn beroep heeft hij er ongetwijfeld veel plezier van.

Laatste kans: stukkie verderop zit een „hydraulikmann“ en die kan wellicht helpen de oliekoeler gewoon te overbruggen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar het is zaterdag en de hydraulikmann hat zu. Sch**sse. Of toch niet: er zit iemand in het kantoortje, toch maar even kloppen? Hydraulikmann blijkt heel vriendelijk en maakt graag de werkplaats open om te helpen. De ADAC mann en de Hydraulikmann werken zij aan zij en klaren de klus, verhalen uitwisselend over youngtimers en klassiekers. Hydraulikmann had laatst vast gestaan met zijn vintage Harley (dat leek de ADAC man, niet geheel onverwacht, Sch**sse), maar had spontane hulp gekregen en was blij nu iets dergelijks te kunnen doen… en wel voor niets! Mijn laatste 5 euro verdwijnen in zijn Kaffeekasse en hij wenst schoene Fahrt. Jawel, er zijn echt heel aardige Duitsers.

ADAC man stelt met weemoed vast dat de klus er, na tweeeneenhalf uur, op zit. We zijn toch een beetje aan elkaar gehecht geraakt. Hij krijgt alleen nog 12 Euro van me voor de 2 liter olie die erin moest. Ik heb geen euros meer, wel Franken. „Sch**sse“, oordeelt hij (van valuta’s geen verstand kennelijk!) en samen rijden we naar de pinautomaat. Daar wordt de schuld vereffend en we gaan elk ons weegs.

En het gaat goed! Ik geniet van elke kilometer. De olietemperatuur lijdt niet onder de gecastreerde oliekoeler dus dat ding zal er wel voor „de marketing“ op hebben gezeten. Ik rijd, Wim’s woorden in mijn achterhoofd, rustig, 120-130 km/h. Dat gaat allemaal best. Het dashboard vertoont nu kuren – maar dat is niks nieuws, die had ie voorheen ook al, de printplaat is langzaam aan dement aan het worden. Daar doe je niet zoveel aan, die handel is nergens meer te krijgen. Af en toe blijft het ledje van de watertemperatuur beweren dat de motor kookt, terwijl de wijzer een normale waarde aangeeft. Na 20 minuten trekt het lampje de paniek in. Zoiets als het KNMI weeralarm, denk ik. Je moet er mee leren leven. De oliedrukzoemer is nog steeds zijn stem kwijt dus da’s mooi. De meter geeft gezonde waarden aan: ruim 4 bar bij 120 km/u, dikke 1 bar bij stationair en hete motor. Dat lijkt me best. De snelheidsmeter is optimistisch van aard: 120 op de teller is 100 op de Garmin. Dat ie het niet zeker weet realiseert hij zich trouwens zelf ook heus wel, dus zwaait ie wat onzeker heen en weer tussen de 110 en 130 onder het motto “zoiets, ongeveer“.

Bij het naderen van de zwitserse grens kan ik de nieuwsgierigheid niet meer de baas. Laatste stukkie tussen Freiburg en Basel is gedeeltelijk zonder limiet dus het ouwetje moet eraan geloven. Gedurende 30 seconden gaat het nieuw geverfde gaspedaal tot op het gereinigde tapijt. De Garmin geeft na korte tijd 185 echte km’s aan! De vrolijk gestoorde snelheidsmeter zwaait als een hijskraan bij windkracht 12 en meldt enthousiast dat we tussen de 220 en 250 rijden – nou ja, zoiets, de schaal gaat maar tot 220 maar daar gaan we dan toch ver overheen! Dik! Ruim! Zeker weten! Zonder twijfel. Het is mooi.

Maar dan hoor ik Wim’s stem in mijn achterhoofd: „nog wel even de bouten van het subframe natrekken na 1000 km“ en ik realiseer me dat ik drie kinderen een een vrouw heb, die me graag terug zien. En het lijkt me ook niet leuk als het subframe eerder over de grens komt dan de rest van de auto. Er zit geen tolsticker op dat subframe, en de Zwitsers kennende levert dat beslist een boete op. En het heeft al genoeg gekost. Voet gaat van het gas.

Wim intussen leeft intens mee met de rit. Ik krijg regelmatig emails op de blackberry waarin hij vraagt of net allemaal goed gaat. Hij verslikt zich in zijn welverdiende glas wijn als ik meld 185 op de navigatie te hebben gezien. Hij vindt het „moedig“. Da’s zeeuws voor „stom“. Nou ja, het was maar even.

Aangekomen op de thuisbasis gaat de Golf de garage in, kan ie lekker uithijgen. Morgen schoonmaken. Hij is weer thuis en ik denk dat ik de mooiste Golf GTI heb van de wereld. Met dank aan de mannen van CCR Van Leuven – een professioneel bedrijf met hart voor auto’s – maar ook voor mensen. Dat maakt zaken doen met die lieden zo leuk. Een aanrader!

Wim, ik weet dat je „een paar“ foto’s hebt, zet die er maar bij als je wil (ik heb geen idee hoe dat gaat) – het is weliswaar geen Porsche, maar wel goede reclame voor jullie bedrijf!

CCR Van Leuven: lotgevallen met een Golf

Wie is er online