Ken het gevoel. Mijn bastaard airedale terrier kreeg ik bij mijn geboorte en ging toen ik 17 was. Heel oud geworden maar echt mijn hond. Was nooit bij me weg te slaan.

Dank je wel allemaal. Voelt fijn die sterkte wensen. Zit nu foto's van hem te bekijken, moet ik eigenlijk niet doen


Onze Amon was wel een tijdje ziek hoor (maag/darm kanker) en het was helaas niet operabel. Dus in dat geval is het pijn onderdrukken en afwachten. Een van de moeilijkste keuzes die ik moest maken, want ik wil zeker niet te vroeg "ingrijpen". Hij hield van het leven en van de huiselijke gang van zaken, zeker nu dat het hele gezin al weken thuis was. Maar wij wilden hem niet onnodig laten lijden en daarom lette ik goed op signalen. Die nacht was hij heel onrustig en veranderde de blik in zijn ogen en toen wist ik dat het moment was aangebroken. Ook een van mijn teven, die vaak 's nachts naar ons toe kwam als hij het benauwd had of had overgegeven, was die ochtend anders. Normaal ligt ze tijdens het ontbijt in haar mand te wachten op de grote wandeling, nu stond ze onder de tafel tegen ons aan en kroop zelfs bij mij op schoot (en ze is niet bepaald van het formaatje schoothond...). Dat zij zo reageert zegt mij ook heel veel, ik kan haar inmiddels lezen en schrijven.




Die momenten moet je zeker koesteren, of ze nu 9 jaar of 16 jaar oud worden, het blijft altijd te kort.
Onze Amon hebben wij via de webcam bij de fokker geboren zien worden. Hebben hem letterlijk vanaf de eerste seconde tot zijn allerlaatste gekend

TL;DR : Eén van de 3 honden is overleden.

2013, en schoonzus, die 2 Hollandse herderteefjes had, leerde iemand kennen die een Hollandse herderreu had. Lang verhaal kort: de reu was bij de teven geraakt en had ze allebei bezwangerd terwijl wij in Stuttgart zaten. Resultaat: 24 puppy's...
Véro was direct om. Ik, grote dierenvriend maar ook gesteld op mijn gemak, niet. Dus we maakten een compromis en er kwam een puppy
Het moest Kyra worden, de enige die er compleet uitzag als een Mechelse herder. We woonden toen nog apart en ik moet eerlijk toegeven dat Kyra ervoor zorgde dat ik meer en meer richting het lamme dorpje Z begon te trekken waar Véro woonde. They DO get under your skin. Roisy werd toegevoegd (een lapjeshond uit het asiel maar vergelijkbaar qua grootte) zodat Kyra niet alleen moest zijn, en enkele jaren later werd (wegens omstandigheden) ook Néron nog toegevoegd (één van de broers van Kyra uit hetzelfde nest én met de typische Hollandse herder tijgerstrepen).

FFWD naar een paar maand terug. Kyra begon uitermate veel te drinken en dus ook te plassen. Dierenarts erbij gehaald, bloed getrokken en urinestaal genomen. Bloed: ok. Urinestaal was quasi helder water. Ze dronk zoveel dat het er vrijwel direct langs onder weer uitliep. Dat plas/drink ding zit blijkbaar ergens in de hersenen en via oogdruppels (!) kon je dat misschien beïnvloeden. Oogdruppels toegediend, niks van verbetering. Verdict: ofwel was het psychisch (wat best wel kon want ze was sinds puppy reeds op sommige vlakken een beetje doorgedraaid), ofwel "iets anders". Er moest een scan gebeuren om het te weten te komen "maar dat ging veel geld kosten" want specialisatie en niet elke kliniek kan dat, etc... Soit, scan laten doen en what do you know: een gezwel in de bijnieren. Dom als ik ben denk ik bij "een gezwel" aan een abces, of weet ik veel wat, iets dat met wat antibiotica kan weggaan, maar ze moest onder het mes, en ook dat "ging veel geld kosten". Operatie toegezegd en kon pas de week erop. Toen begon Kyra ook ineens hard achteruit te gaan, door het vele drinken verloor ze bouwstenen. Een volledige wandeling kon ze niet meer, als ze in de T6 stapte ging dat haast niet meer, ze stond te trillen op haar poten, en eens thuis stapte ze uit en smeet zich neer waar ze maar neerkwam. De trap op ging niet meer, het enige wat ze nog kon was naar de drinkbak waggelen om nog meer te drinken.
Ik zag die hond de operatie niet meer halen en in paniek naar de dierenarts gebeld (want die kliniek, daar gaf niemand thuis), daar kreeg ik de raad van haar wat sportdrink te geven (genre Aquarius) en een Paracetamolleke, and what do you know, die hond leefde zowaar weer wat op. Lekker eten gaan halen: gehakte biefstuk, gehakt, kippenborsten, etc... en ze at terug met smaak. Ik blij, ondertussen de vele opflakkeringen van Véro in het achterhoofd houdend, en de dag voor ze binnen moest was ze eigenlijk sterk genoeg om toch nog eens mee te gaan op (een heel kleine) wandeling.

's Anderendaags haar binnen gedaan en ja, hartverscheurend hé? Trekken en sleuren om terug met mij mee naar huis te kunnen gaan, maar, het was voor haar eigen goed, en binnen enkele dagen kon ze weer mee op avontuur. In de namiddag telefoon. Het zag er niet goed uit. Ze waren er aan bezig maar de tumor (ineens was het een tumor ipv een gezwel, maar ondertussen weet ik dat dat synoniemen zijn, en dat "gezwel" gebruikt wordt om het minder erg te laten lijken) was vergroeid aan een bloedvat, de bijnier, de nier en de rug. Ze hadden al een paar keer iets geraakt, ze was al veel bloed en vocht verloren, maar ze deden voort.
Paar uur later terug telefoon, in totaal 4u aan bezig geweest, 5u onder verdoving, maar ze was sterk (altijd zelfstandig blijven ademen), de tumor was eruit en ze moest nog een paar dagen ter observatie blijven. De dag erna terug bericht: ze was nog steeds groggy, maar ze had al wat gegeten en een plasje gaan doen. De dag erna terug telefoon, ik dacht "ze zal sterk genoeg zijn om naar huis te komen", of "cool, ze geven elke dag feedback" en toen kwamen de woorden die ik dat moment totaal niet meer verwacht had.


"Ons" Kyra.
DE hond van Véro.
Ze zou letterlijk gemoord hebben om haar vrouwke te verdedigen.
7 Jaar en een beetje, en weg, op dezelfde manier van haar vrouwke.
Zo zot als een achterdeur, een zenuwpees tot en met, en tegelijkertijd de liefste en aanhankelijkste van de drie.

Toen kwam ineens het besef dat ze hélemaal alleen, in één of ander kot, omringd door vreemde mensen, gestorven was. Toen kreeg ik het helemaal
Dag later naar mijn dierenarts gebeld om te vertellen hoe het afgelopen was, en dat is zo'n gemoedelijke mens en die is op mij beginnen inpraten (allezja, op degene die belde, want zelf kon ik dat niet, maar ik kon wel het gesprek volgen) en ja, velen zouden de kost niet gedaan hebben, en idd, ze lag alleen, maar zo groggy als iets, en uiteindelijk was het de bedoeling van klaar te zijn met die tumor en haar verder nog een mooi leven te kunnen blijven geven alsof er niets gebeurd was. Een Aquarius en een Paracetamolleke nemen de tumor niet weg, en die ging na enkele dagen, weken, gewoon uitdoven als een kaars.
Gedaan om goed te doen en pech gehad.
Niets doen was geen optie.
Gegokt en verloren.

Waarom ik dit hier nu weer kwijt wil? Geen idee. Niet om medelijden op te wekken, het is deel van het leven, maar mag de rest aub eens een beetje ouder worden? Ik moest het ergens kwijt en misschien is er in de toekomst iemand die de symptomen herkent en die er wat aan heeft

Goh Bart, wat een verhaal. Moest ook ff een traantje weg pinken. Onze Duc is 2 weken geleden geopereerd aan een bult op zn rug. Gelukkig niets ernstigs, want ik moet er niet aan denken...

Ook het verhaal gelezen, leef met je mee
Mis mn hond Sjors ook ENORM en moest zelf aangeven dat het genoeg was en dat deed (veel) pijn
Wat mij steun geeft is dat hij 13 jaar mocht worden maar ook zoveel ging drinken.
Die prachtige kop van hem, wat een droppie . (van jouw hond)

Ach man wat een verdriet. heel veel sterkte en koester de mooie momenten!

Blijft verbazend hoe je je aan zo’n beest hecht. Heel erg veel sterkte met het verwerken van dat gevoel.
De laatste keer dat ik in jaren keihard gejankt heb is toen mijn 11 maanden oude Berner vorig jaar overleed. I know the feeling

Rotverhaal zeg. Sterkte.

Veel sterkte met het verlies en gemis!

Mooi geschreven Bart, heel veel sterkte. Hoop dat er snel betere tijden voor je komen.

Dit raakt volgens mij iedere hondenbezitter ....

Het zal wel even duren voordat je dit een plekje hebt gegeven, Bart.


Heel veel sterkte gewenst, ook namens Haydeé.

Thx all!
En ja, mijn verdriet is niet belangrijker dan andermans verdriet, excuses dus als ik niet (altijd) reageer op soortgelijke posts van andere forummers
Ik lees dat wel en ben er in gedachten bij. Heb dan alleen niet het gevoel dat mijn reply een verschil maakt, en dat doet het eigenlijk ook niet, maar toch geeft dat steun. Bij deze dus alsnog sterkte gewenst, Lionhunter, en alle andere die al hetzelfde meemaakten.

Jouw verdriet is niet meéér of minder belangrijk dan dat van een ander, omdat het JOUW verdriet is, en niemand kan (en mag) dat ergens mee vergelijken.
(Heb zelf helaas recent ervaren dat anderen dat wel doen, niet hier overigens)

Onze hond ook aan die enge ziekte verloren, was wel iets ouder.

Sterkte de komende tijd!