Net iets meer dan drie jaar geleden begon ik dit topic. Velen verklaarden me voor gek – en eerlijk, soms dacht ik dat zelf ook. Zeker als er weer een dure bestelling aankwam of als ik voor de zoveelste keer dacht: “Waar ben ik aan begonnen?”
Maar het project gaf ook veel terug. Iedere keer als ik iets oploste, werd ze weer een stukje mooier. En nu is het eindelijk zo ver: ze is klaar. En ze is thuis.
Sinds eind februari heb ik in nauw conclaaf met Harm van PC Gelderland gewerkt om de puntjes op de i te zetten. Zoals jullie weten, had ik alleen maar wat kunnen proefrijden op mijn oprit. Ik wist al dat de koppeling twijfelachtig was, en hetzelfde gold voor de torque tube.
Harm bevestigde dat na een korte proefrit: alles trilde en maakte een takkeherrie. De motor bokte ook af en toe. We hebben samen al mijn werk doorgelopen, en dat vond hij gelukkig allemaal netjes. Maar er waren wel nieuwe elektrische kwalen bijgekomen. De ruitenwisser deed niets meer. De snelheidsmeter was dood. Sommige lampen deden raar.
Ik vond dat vreemd – ik had alles nagelopen. Op een gegeven moment zei ik: “Zou het de relais kunnen zijn?” Ik had de vuile en verdachte relais vervangen, maar die in de zekeringkast zagen er schoon uit. Harm maakte er een paar open… en jawel: corrosie. Gelukkig kon ik via mijn goede vriend Patrick een set relais ophalen. Alles vervangen – en ineens werkte alles weer. Opgelost.
De motor hield soms in door iets wat we totaal niet hadden verwacht: de actieve koolstoffilter (carbon canister) zat vol water. Daardoor kon de tank niet goed ontluchten en kreeg de brandstofrail onvoldoende druk. Nieuwe canister erin – en het blok liep als een zonnetje.
Toen heeft Harm de aandrijflijn aangepakt. Ik had simpelweg de tijd en eerlijk gezegd ook de puf niet meer. Dus: nieuw vliegwiel, nieuwe koppeling, gereviseerde torque tube. Daarna belde Harm: “Ze rijdt voortreffelijk. Je móét komen proefrijden.”
Ik geef toe – ik vond het spannend. Zeker omdat ik op dat moment weer zat te vechten met mijn 924 Safari, die maar niet lekker wilde lopen. Mijn vertrouwen in mijn eigen sleutelkunsten had een deuk opgelopen.
Maar die proefrit? Die was goed. Heel goed. Er waren nog twee kleine dingen: het ABS-lampje bleef branden, en hetzelfde gold voor het olieniveaulampje.
Enkele dagen later kwam de diagnose: de ABS-pomp had ook water naar binnen gekregen. Dat zou natuurlijk niet moeten kunen, want ze zijn gemaakt om met water om te gaan, ze zitten direct achter de voorwiel in de elementen. De wikkelingen waren gaan roesten, de behuizing vertoonde zelfs scheurtjes. Een goede gebruikte pomp, met dank aan Patrick, erin – opgelost.
Het olieniveaulampje bleek te komen door een kabelbreuk. Harm heeft dat gefikst, en toen ineens was het zover: geen enkel foutlampje meer. Alles werkt. Ze rijdt als nieuw.
De RDW is langs geweest, de auto is goedgekeurd en vandaag is het kenteken binnen. Inclusief verse APK.
Wat een rit is dit geweest. Ze is lang niet meer de goedkopste 968 van Europa, ze zou nog eens de duurste kunnen zijn

Maar ze is het waard geweest.
Dank aan iedereen die heeft meegeleefd, tips gaf, meedacht, of gewoon bleef volgen. Het heeft me geholpen om vol te houden. En nu is het zover: ze is écht thuis.