Enne Taatjen, jij krijgt van ons een extra lekkere kop koffie (of thee) als beloning

Mijn dank aan alle hunters. De start was wat traag (door het goede weer?), maar ik vond het vanavond echt leuk.
Voor de geïnteresseerden nog wat extra informatie over Kasteel Grunsvoort en over de legende Vrouwe van Grunsfoort:Kasteel Grunsfoort is een voormalig kasteel ten westen van Renkum nabij het Oranje Nassau’s Oord in de gelijknamige gemeente Renkum in de Nederlandse provincie Gelderland. Het lag strategisch in het moerassige beekdal.
De legende van de Vrouwe van Grunsfoort Eeuwen geleden woonde op Grunsfoort een jonkvrouw. Mooi, ja dat wel, dat was zij, maar…… ook ijdel, pronkziek, trots en hardvochtig voor haar ondergeschikten. Dat zij het hart op de verkeerde plaats had zitten, blijkt uit het feit dat als zij ’s zondags naar de kerk ging, er een wit linnen kleed gelegd moest worden vanaf het slot naar de kerkdeur. Vooral wilde zij niet over de grond van het kerkhof lopen, dat vroeger immers rondom de kerk gelegen was. Eens – namen en data vermeldt de legende niet – stond er bij de kerkhofmuur een onbekende man. “Jonkvrouw, jonkvrouw”, zo zei hij, “minacht toch de gewijde grond van het kerkhof niet. Want van stof zijt gij gemaakt en tot stof zult gij wederkeren. Maar wie de grond van het kerkhof niet wil betreden, zal er ook niet in rusten.”
De schone jonkvrouw luisterde niet; minachtend was haar houding toen zij de man voorbij liep. Nee, zij sloeg de waarschuwing in de wind. Week aan week werd het linnen kleed nog over de aarde uitgelegd en ieder week moesten de boerinnen het telkens opnieuw wassen. Zo wilde de jonkvrouw het. Maar de jonkvrouw werd later ziek en stierf. Zij werd door acht baronnen naar het kerkhof Onder de Bomen gedragen. Bij de ingang stond de onbekende man er weer en als een profeet sprak hij nu: “Zij heeft deze heilige grond niet willen aanraken; zij zal er ook niet in rusten. Het paard van de richter weet haar plaats.”
Zij werd begraven, maar de volgende morgen stond de lijkkist weer boven de aarde. Weer begroef men haar, maar vergeefs. Telkens werd de kist de volgende ochtend buiten de kerkhofmuur gevonden. Ten einde raad laadde men de kist op een kar en spande het paard van de richter ervoor. Zo werd het lijk van de jonkvrouw naar de beek bij Quadenoord gebracht. Daar struikelde het paard over een boomstronk. De kist schoot van de wagen af, tolde en rolde in de beek. Zo vond de Vrouwe haar graf, maar niet haar rust. Gekweld door zelfverwijt en pijn bleef haar ziel op aarde dolen. Sinds die tijd rond middernacht is het beter om niet in die omgeving te komen, want de kans is groot dat je daar nog altijd door de jonkvrouw lastig wordt geval-len. Het zien van ‘n schim of het horen van kreunende geluiden ter plekke verklaart een en ander……. De film, “Veraf en toch dichtbij”, dat over het Renkums beekdal gaat waarvan de vertelling van de legende een onderdeel is, is op dvd verkrijgbaar via Jan Boelens te Doorwerth.