Ik leef met jullie mee. Jullie verhalen heeft me overgehaald ook mijn verhaal te delen:
Ik kom van origine uit Zuid-Afrika. Mijn vader leeft gelukkig nog, hij was er bijna ook niet meer na een hartaanval en hartomleiding in Mei 2020. Dat gebeurde allemaal terwijl mijn moeder aan sterven lag in de ziekenhuis. In maart 2020 werd mijn moeder plotseling opgenomen in de ziekenhuis met een bloedklont bij haar hart, dat gebeurde op hetzelfde dag dat ons kabinet de eerste lockdown aankondigde. Ze hebben mijn moeder datzelfde dag gedotterd en in een kunstmatige coma geplaatst om haar rust te geven. Vijf dagen later hebben ze haar wakker gemaakt. Eenmaal "wakker" had ze door dat ze een catastrofale beroerte had gedurende de dotteren, een van de brokstukken was in haar brein terecht gekomen.
Enkele weken later overlijd mijn moeder terwijl mijn vader in de IC lag na zijn hartomleiding in mei 2020. Ik mocht vanwege de lockdown er niet naar toe reizen dus kon de begrafenis van mijn moeder niet bijwonen en mijn vader niet bijstaan tijdens zijn revalidatie en rouw.
Dat leip allemaal paralel aan een andere uitdaging...de COVID pandemie was de laatste druppel voor het bedrijf van mijn ouders, een B&B. Ik en mijn zus moest hem financieel helpen om niet failliet te gaan, dat terwijl ik en mijn vrouw in februari al onze geld in een nieuw huis en verbouwing had gestopt. Zoveel stress heb ik in mijn leven nog nooit meegemaakt en wil ik ook nooit meer meemaken.
Alsof dat niet genoeg was overleed mijn Oma in augustus, ze was 96 maar kerngezond. Je weet dat het ooit gaan gebeuren, maar zo snel zagen we het niet komen. En als laatste mokerslag is mijn tante in december 2020 overleden aan COVID.
Inmiddels hebben we mijn ouderlijke huis verkocht voor veel te weinig geld en alle roerende zaken is geveild. In de komende weken moet mijn vader hun huis ontruimen. Ik had plannen hem hiermee te gaan helpen, maar weer mag ik er niet naar toe, want alle vluchten van en naar Zuid-Afrika is gestopt.
Het voelt allemaal onwerkelijk. Ik ben boos, verbaasd en verdrietig tegelijk. Als zoon voel je dan gefaald, maar het is overmacht. Ik hoop echt op een betere 2021